Εικαστική έκθεση
Περί βίας στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία έχουν γραφτεί πολλά. Έτσι, η διεθνής έκθεση με τίτλο «Βία;» που παρουσιάστηκε από τις 30 Οκτώβρη μέχρι και τις 30 Νοέμβρη στον Πολυχώρο Caid στου Ρέντη, όχι μόνον ήταν επίκαιρη αλλά και αποκαλυπτική. Η ιδέα της έκθεσης ανήκε στην επιμελήτρια και δημοσιογράφο Μαρία Μαραγκού η οποία συγκέντρωσε 28 έργα , Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών. Ανάμεσα σε έργα που δήλωναν βία οποιασδήποτε μορφής, λεκτική, οικονομική, σωματική, πολιτική, κοινωνική κ.α. εξέθεσα 10 έγγραφα από την 3η ατομική μου έκθεση με θέμα «μια θέση στο δημόσιο» προσεγγίζοντας την εργασιακή βία μέσα από ένα σαρκαστικό χιούμορ. Πριν από 5 χρόνια εργάστηκα για ένα χρόνο στην Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Πειραιά. Τις εμπειρίες μου από αυτή τη χρονιά τις κατέγραψα σε αυτά τα έργα. Αλλάζοντας ελάχιστες λέξεις στα έγγραφα ο παραλογισμός φτάνει στα όρια μιας τρέλας σφραγισμένης. Τα ρεαλιστικά τους στοιχεία που είναι φτιαγμένα με ακρυλικά χρώματα είναι τα ίχνη και οι καταγραφές των ατελείωτων, άχρηστων ωρών του υπαλλήλου. Τέλος το χαμόγελο στην σφραγίδα έρχεται σε αντίθεση με το όνομα της δημόσιας υπηρεσίας (διεύθυνση πρωτοβάθμιας ζωής και επιβίωσης) που έχω δημιουργήσει χλευάζοντας τις υπηρεσίες που προσφέρει. Ετσι με πικρό και σουρεαλιστικό χιούμορ, προσπαθώ να αποβάλλω ό,τι με τρομάζει: την εγκλωβιστική πραγματικότητα που προσφέρει απλόχερα το δημόσιο, την ισοπέδωση όλων μας από το σύστημα και την ατελείωτη γραφειοκρατία που μηδενίζει και ακυρώνει την προσωπικότητα, τσαλαπατάει το εγώ, κάνοντάς μας μια μηχανή παραγωγής του απόλυτου τίποτα. Η πραγματικότητα αυτή μας μετά-διαμορφώνει σε ένα άβουλο πλάσμα, ρουφώντας από μέσα μας κάθε ίχνος ζωής.
Βίκυ Γεωργιοπούλου
Περί βίας στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία έχουν γραφτεί πολλά. Έτσι, η διεθνής έκθεση με τίτλο «Βία;» που παρουσιάστηκε από τις 30 Οκτώβρη μέχρι και τις 30 Νοέμβρη στον Πολυχώρο Caid στου Ρέντη, όχι μόνον ήταν επίκαιρη αλλά και αποκαλυπτική. Η ιδέα της έκθεσης ανήκε στην επιμελήτρια και δημοσιογράφο Μαρία Μαραγκού η οποία συγκέντρωσε 28 έργα , Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών. Ανάμεσα σε έργα που δήλωναν βία οποιασδήποτε μορφής, λεκτική, οικονομική, σωματική, πολιτική, κοινωνική κ.α. εξέθεσα 10 έγγραφα από την 3η ατομική μου έκθεση με θέμα «μια θέση στο δημόσιο» προσεγγίζοντας την εργασιακή βία μέσα από ένα σαρκαστικό χιούμορ. Πριν από 5 χρόνια εργάστηκα για ένα χρόνο στην Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Πειραιά. Τις εμπειρίες μου από αυτή τη χρονιά τις κατέγραψα σε αυτά τα έργα. Αλλάζοντας ελάχιστες λέξεις στα έγγραφα ο παραλογισμός φτάνει στα όρια μιας τρέλας σφραγισμένης. Τα ρεαλιστικά τους στοιχεία που είναι φτιαγμένα με ακρυλικά χρώματα είναι τα ίχνη και οι καταγραφές των ατελείωτων, άχρηστων ωρών του υπαλλήλου. Τέλος το χαμόγελο στην σφραγίδα έρχεται σε αντίθεση με το όνομα της δημόσιας υπηρεσίας (διεύθυνση πρωτοβάθμιας ζωής και επιβίωσης) που έχω δημιουργήσει χλευάζοντας τις υπηρεσίες που προσφέρει. Ετσι με πικρό και σουρεαλιστικό χιούμορ, προσπαθώ να αποβάλλω ό,τι με τρομάζει: την εγκλωβιστική πραγματικότητα που προσφέρει απλόχερα το δημόσιο, την ισοπέδωση όλων μας από το σύστημα και την ατελείωτη γραφειοκρατία που μηδενίζει και ακυρώνει την προσωπικότητα, τσαλαπατάει το εγώ, κάνοντάς μας μια μηχανή παραγωγής του απόλυτου τίποτα. Η πραγματικότητα αυτή μας μετά-διαμορφώνει σε ένα άβουλο πλάσμα, ρουφώντας από μέσα μας κάθε ίχνος ζωής.
Βίκυ Γεωργιοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου